تجربه ی من

دلم به حال پروانه ها می سوزد   وقتی چراغ را خاموش می کنم   و به حال خفاش ها   وقتی چراغ را روشن می کنم   نمی شود قدمی برداشت   بدون آن که کسی برنجد؟ آن‌قدر چیزهای عجیبی اتفاق می‌افتد که می‌خواهم سرم را در دست‌هایم بگیرم اما لنگری از آسمان آن‌ها را پایین می‌کشد   هنوز وقتش نیست که بادبان‌ها پاره‌پاره شوند بگذار چیزها باشند     "مارینسورسکو" ...

گاهی آنقدر بدم می آید که حس میکنم باید رفت باید از این جماعت پُرگو گریخت واقعا می گویم گاهی دلم می خواهد بگریزم از اینجا حتی از اسمم، از اشاره، از حروف، ازاین جهانِ بی جهت که میا،که مگو،که مپرس! گاهی دلم می خواهد بگذارم بروم بی هر چه آشنا، گوشه ی دوری گمنام حوالی جایی بی اسم، بعد بی هیچ گذشته ای به یاد نیارم از کجا آمده، کیستم، اینجا چه می کنم. بعد بی هیچ امروزی به یاد نیاورم که فرقی هست، فاصله ای هست، فردایی هست. گاهی واقعا خیال می کنم روی دست خدا مانده ام خسته اش کرده ام. راهی نیست باید چمدانم را ببندم راه بیفتم...بروم. ومی ر...

شب‌های بی‌دلی خوش‌دلم به بوی آسمانی که زیر پلک تو آرام خفته است. خوش‌دلم به بوی بارانی که از یاد دیدگان تو می‌بارد. تا وقت طلوع چشم‌هایت بیدار می‌مانم من منتظرترین جوانه‌ام. ...

چشم هایت ،کارناوالآتش بازیست که یکروز در سال را   به تماشایش می نشینم و باقیروزهایم را صرفخاموش کردن شعله هایی می کنم که درپیراهنم و زیر پوستم شعله می کشند. ...

 چقدر باید ببوسمت  تا کتابِ این همه گریه بسته شود؟ تا هق هق این همه... تمام؟!   "سیدعلی صالحی" ...

 نگاه کن که غم درون ديده ام  چگونهقطره قطره آب مي شود  چگونه سايهء سياه سرکشم  اسير دست آفتاب مي شود  نگاه کن  تمام هستيم خراب مي شود  شراره اي مرا به کام مي کشد  مرا به اوج مي برد  مرا به دام مي کشد  نگاه کن  تمام آسمان من  پر از شهاب مي شود    تو آمدي ز دورها و دورها  ز سرزمين عطرها و نورها  نشانده اي مرا کنون به زورقي  ز عاجها، ز ابرها، بلورها  مرا ببر اميد دلنواز من  ببر به شهر شعرها و شورها    به راه پرستاره مي کشاني ام  فراتر از ستاره مي نشاني ام  نگاه کن  من از ستاره سوختم  لبالب از ستارگان تب شدم  چو ماهيان سرخ رنگ ساده دل  ...

    سنجاق سرم از عشق چیزی نمی فهمد      فقط همین را می داند      چگونه              وقتی تو می آیی                                    زیباترم کند          "الهاماسلامی" ...

  باران مرا خیس می‌کند   توفان می‌ترساند   و پاییز افسرده می‌سازد تو اما ...          چیزی از من باقی نمی‌گذاری       مژگان عباسلو ...

درست است که من هميشه از نگاه نادرست و طعنه‌ی تاريک ترسيده‌ام درست است که زيرِ بوته‌ی باد سر بر خشتِ خالی نهاده‌ام درست است که طاقت تشنه‌گی در من نيست اما با اين همه گمان مبر که در برودت اين بادها خواهم بُريد!  ...

شب‏ لب‌‏هایت را با بوسه‏‏‏‏‌ای می‏‌بندم باور کن بوسه نمی‏‌فهمد آزادی بیان یعنی چه ؟! ...